Evaluation of Foster Families' Opinions on Foster Family First Stage Basic Education Case Karabük: A Qualitative Study
Keywords:
Foster family, foster family service, foster family trainings, child rearing skillsAbstract
This study is a qualitative research that aims to evaluate the opinions of foster families in Karabük province regarding the first stage of foster family education. Phenomenology, one of the qualitative research designs, was used in the study. Within the scope of the research, semi-structured interviews were conducted with foster parents who were foster parents in Karabük province and completed their foster family first stage training, which was determined by criterion sampling method. A descriptive analysis technique was used to analyze the data. The findings obtained because of the interviews conducted within the scope of evaluating the opinions of the foster families regarding the foster family first stage training were analyzed under four themes: increasing the level of knowledge, gaining awareness, belonging and motivation, expectations and suggestions. It was understood that the participants' views on the first stage of foster family training were positive, they found the trainings educational, productive, inclusive and fun, the trainings stood out as a factor that provides belonging and motivation as well as being educational and instructive, the subject that the participants benefited the most from the topics included in the trainings could vary according to the foster families, and the most prominent issue where the opinions of the foster families differed was the self-family interviews. Before the child is placed with a foster family, it is advised that they undergo thorough training on the fostering service model. As part of the initial step of fostering training, the child should also receive filial therapy training, which is one kind of play therapy training that involves families.
References
Abukan, B. (2020). Çocukluk çağı travmalarının koruyucu aile içinde sağaltımı üzerine bir değerlendirme. Toplum ve Sosyal Hizmet, 31 (1), 241-260.
Alisinanoğlu, F. & Kesicioğlu, O.S. (2010). Okul öncesi dönem çocuklarının davranış sorunlarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi (Giresun ili örneği). Kuramsal Eğitinbilim Dergisi, 3 (1), 93-110.
Baysal, A.E. (2017). Koruyucu aile uygulamaları ve sonuçları: İstanbul örneği (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). İstanbul Sabahattin Zaim Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. İstanbul.
Berber Çelik, Ç. (2018). Bağlanma stilleri, psikolojik iyi oluş ve sosyal güvende hissetme: aralarındaki ilişki ne? Bayburt Eğitim Fakültesi Dergisi, 13 (25), 27-40.
Brumariu, L.E. (2015). Parent- child attachment and emotion regulation. New Directions for Child and Development, 148, 31-45.
Certel, N. (2019). Koruyucu aile derneklerine üye olan koruyucu ailelerin bu modele
ilişkin deneyim ve değerlendirmeleri. Toplum ve Sosyal Hizmet, 30 (1), 147-165.
Çavuş Bekce, F.Ö. & Çalış, N. (2021). İhmal ve istismarı önlemeye yönelik çocuk koruma politikalarında uzmanlaşmış koruyucu aile modelinin yeri. Toplum ve Sosyal Hizmet, 32 (4), 1565-1586.
Derman, M.T. & Başal, H.A. (2013). Okulöncesi çocuklarında gözlenen davranış problemleri ile ailelerinin anne- baba tutumları arasındaki ilişki. Amasya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2 (1), 115-144.
Erdal, L. (2014). Türkye'de sosyal politika ve koruyucu aile hizmet modeli. Sosyo Ekonomi, 22 (22), 171-192.
Erdem, Ş. (2015). Psikolojik iyi olma ve yetişkin bağlanma boyutları. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 4 (1), 82-90.
Erdugan, S. (2019). Koruyucu aile modelinde aile yaşam deneyimleri:aile sistemleri teorisi temelinde niteliksel bir araştırma. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Ankara.
Glazebrook, K., Townsend, E. & Sayal, K. (2015). The role of attachment style in predicting repetition of adolescent self-harm:a longitudinal study. Suice and Life- Threatening Behavıor, 45 (6), 664-678.
Göçener, D. (2010). Üniversite öğrencilerinin güvenli bağlanma düzeyleri ile kişilerarası ilişki tarzları arasındaki ilişkiler. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstütüsü. Ankara.
Güneş, A. (2017). Cinsel istismar olgusu ve mahremiyet eğitimi. İnsan ve Toplum, 7 (7), 45-69.
Güneş, A. (2014). Nezaket ve Zerafet İçin Mahremiyet Eğitimi. İstanbul: Sistem Yayıncılık.
Güvendeğer Doksat, N. & Demirci Çiftçi, A. (2016). Bağlanma ve yaşamdaki izdüşümler. Arşiv Kaynak Tarama Dergisi, 25 (4), 489-501.
Karataş, K. (2007). Türkiye'de çocuk koruma sistemi ve koruyucu aile uygulamaları üzerine bir değerlendirme. Toplum ve Sosyal Hizmet, 18 (2), 7-19.
Kesebir, S., Özdoğan Kavzaoğlu, S. & Üstündağ, M. F. (2011). Bağlanma ve psikopatolaji. Psikiyatride güncel yaklaşımlar, 3 (2), 321-342.
Keskin, G. & Çam, O. (2007). Bağlanma süreci: ruh sağlığı açısından literatürün gözden geçirilmesi. Ege Üniversitesi Hemşirelik Yüksek Okulu Dergisi, 23 (2), 145-158.
Kiye, S. & Yalçın, İ. (2021). Oyun terapisi ve oyun terapisinin gruplarda kullanımı. Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, 51 (51), 287-303.
Koruyucu Aile Yönetmeliği. (2012). T.C. Resmi Gazete, 28497, 14. Aralık 2012.
Köksal Aksoy, A. & Körükçü, Ö. (2015). Çocukların gelişim özelliklerini bilmek neden önemli. Eleştirel Pedegoloji, 7 (37), 26-32.
Langton, C. M., Murad, Z. & Humbert, B. (2015). Childhood sexual abuse, attachments in childhood and adulthood and coercive sexual behaviors in community males: main effects and modetaring function for attachment. Sexual Abuse: Aj Journal of Research and Treatment, 1-32.
Morsünbül, Ü. & Çok, F. (2011). Bağlanma ve İlişkili Değişkenler. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar Dergisi, 3 (3), 553-570.
Özbesler, C. (2009). Koruyucu aile hizmetlerinde değerlendirme süreci. Aile ve Toplum, 4 (16), 86-94.
Patton, M. Q. (2005). Qualitative research. New York: John Wiley and Sons, Ltd Sadaka, S. (2022). Koruyucu aile eğitim paketi kullanım kılavuzu. Ankara: Unicef.
Sosyal, A. Ş., Bodur, Ş., İşeri, E. & Şenol, S. (2005). Bebeklik dönemindeki bağlanma sürecine genel bir bakış. Klinik Psikiyatri Dergisi, 8 (2), 88-99.
Sümer, N. & Anafarta Şendağ, M. (2009). Orta çocukluk döneminde ebeveynlerde bağlanma, benlik algısı ve kaygı. Türk Psikolojisi Dergisi, 24 (63), 86-101.
Tezel, Z., Demirel, B. & Şahin Kaya, Z. (2018). Ailelerin koruyucu aile olmaya karar vermelerinde etkili olan etmenler ile koruyucu aile olmanın anlam ve önemi. Sosyal ve Beşeri Bilimler Araştırma Dergisi, 19 (43), 15-36.
Thompson, R.A. (2006). Erken dönemde bağlanma ve sonraki gelişim üzerindeki etkileri. Türk Psikoloji Bülteni, 12 (38), 113-120.
Tuncer, B. & Tuğba, E. (2018). Korunmaya muhtaç çocuklar ve korunmaya muhtaç çocuklara sağlanan bakım yöntemleri. Uludslararası Bilimsel Araştırmalar Dergisi, 3 (2), 515-527.
Turan Akdağ, S. (2011). Ergenlerin bağlanma stilleri ile ebeveynlerinin bağlanma stilleri arasındaki ilişki. (Yayımlanmamış uzmanlık tezi). Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi. Antalya.
Üstüner, S., Erol, N. & Şimşek, Z. (2005). Koruyucu aile bakımı altındaki çocukların davranış ve duygusal sorunları. Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi, 12 (3), 130-140.
Yaşar, V. (2016). Çocuklarda depresyon düzeyi ve bağlanma stilleri arasındaki ilişkinin incelenmesi. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Beykent Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstütüsü. İstanbul.
Yavuzer, H. (2015). Çocuk ve ergenlerle iletişim nasıl kurulur? Ö. Çakkal içinde, Medipol Üniversitesi Ana Baba Okulu Sunum Özetleri (s. 13-20). İstanbul: Medipol Üniversitesi.
Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2018). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Yıldırımalp, S. & Hız, Ö. (2018). Tükiye'de çocuk refahı bağlamında korunmaya muhtaç çocuklara sunulan bir hizmet: koruyucu aile hizmeti. Fırat Üniversitesi İİBF Uluslararası İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 2 (1), 95-114.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Journal of Anatolian Cultural Research (JANCR)
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
